ونچر کپیتال (Venture Capital) یا سرمایه گذاری خطرپذیر چیست؟

همانطور که قبلا بحث کردیم، VC به استارتاپ ها و کسب و کارهای کوچک که دارای پتانسیل توسعه قابل توجهی باشند، کمک مالی می کند. تامین مالی اغلب به شکل سهامی خاص (PE) انجام می شود ، اگرچه ممکن است به شکل دانش مانند دانش فنی یا مدیریتی نیز باشد.

معاملات VC اغلب شامل ایجاد سهم های بزرگ از یک شرکت است که از طریق مشارکت های محدود و مستقل به چند سرمایه گذار فروخته می شود. این روابط توسط شرکت های ونچر کپیتال شکل می گیرد و ممکن است شامل گروهی از شرکت های مشابه باشد.

یکی از تمایز های قابل توجه بین ونچر کپیتال و سایر معاملات سهامی خاص این است که ونچر کپیتال بر روی شرکت های نوظهور و استارتاپی که به دنبال بودجه قابل توجهی برای شروع هستند تمرکز دارد، در حالی که PE مناسب شرکت های بزرگتری است که به دنبال تزریق سرمایه از طریق فروش سهام هستند یا همچنین فرصتی برای بنیانگذاران شرکت ها که به دنبال انتقال برخی از سهام مالکیت خود می باشند.

ونچر کپیتالیست ها به طور معمول با در نظر گرفتن ریسک های احتمالی باز هم جذب فرصت هایی می شوند که بازده‌ای بالاتر از حد متوسط را ارائه می دهند. برای کسب و کارهای جدید یا پروژه هایی با سابقه عملیاتی کوتاه (کمتر از دو سال) ، ونچر کپیتال به شکلی فزاینده به منبعی محبوب و ضروری برای سرمایه گذاری تبدیل شده است، به ویژه اگر آنها دسترسی به بازارهای سرمایه، وام های بانکی یا سایر ابزارهای مالی را نداشته باشند. با این حال، یکی از معایب عمده ونچر کپیتال این است که سرمایه گذاران اغلب سهام شرکت را دریافت می کنند، در نتیجه در تصمیمات تجاری حرفی برای گفتن خواهند داشت.

در واقع می توان گفت که بزرگترین عیب ونچر کپیتال این است که سرمایه گذاران اغلب در ازای سرمایه ای که وارد شرکت می کنند، سهام شرکت را دریافت می کنند و بنابراین در تصمیمات تجاری آینده شرکت نقشی فعال خواهند داشت.